MERT SEVSİN NAMERT SEVMESİN

Güzel ülkemiz Türkiye’miz, kuruldu kurulalı doksan üç yıldır yaşamadığı her ne kadar büyük felaket varsa hepsini son birkaç yıl içerisinde yaşadı. Pkk sana az gelir dediler alfabede üç harflilerden oluşan ne kadar örgüt varsa hepsini kurdular ve üzerimize saldılar. İlk siyasi darbe provalarını 10 Ağustos 2014 Cumhurbaşkanlığı seçiminde yaptılar. Dincilerden, dinsizlerden, ulusalcılardan, milliyetçilerden, ağababalarından ve para babalarından oluşan bir güruh ile bizzat Reis’e siyaseten darbe yapmak istediler, yemedi. Öyle olmuyorsa böyle olur dediler, sansasyonel patlamalar yaptırarak ülkede bir iç savaş çıkartma hazırlığına girdiler. 17-25 Aralık Hukuk Darbesi’nden netice alamayınca yine yeniden bir siyasi darbe denemesi yaptılar ve bu ülkeye 7 Haziran kâbusunu yaşattılar. Herkes işini gücünü, partisini, pırtısını, hizbini bıraktı ve Aydın Doğan parlatmalı Hdp’ye oy istedi, oy verdi. M. Kemal’in partisinin genel başkan yardımcısı utanmadan, sıkılmadan ailece Hdp’ye oy verdiklerini söyledi. Bir başka milletvekili Hdp’nin başı olan Demirtaş’a “birlikte iyi salladık” demekten de geri durmadı. İçeriden dışarıdan yaptıkları her darbe sortisi geri tepti ve kendilerini vurdu. Hendeklerle netice almaya kalktılar, döşedikleri kablolar ayaklarına dolandı, hendeklere düşen kendileri oldu. Onlar hendeklere düşerken Kürt kardeşlerimiz ayağa kalktı ve “edi besse”, “artık yeter” dedi. Devletinden, bayrağından ve milletinden yana tavır koymaya başladı.

Güzel ülkemizin bitmeyen ve sınırlı olmayan kontenjanlarının başında hainlik gelir. Sırtlanlar geçidinde hainlik kontenjanımız bir türlü dolmuyor. İşte bunlardan birisi olan dinci çete Feto devreye sokuldu. Bu aziz topraklar, ayak bastığımız 1016’dan beri çok ihanetler gördü ve geçirdi. Fakat böylesi ne görüldü ne de duyuldu. Bu ülkenin güzel insanlarına çok ama çok büyük acılar yaşatıldı. Hasan Sabbah ve Haşhaşilerin rolünü üstlenenler ağababalarından aldıkları talimatla harekete geçtiler ve ülkeyi işgale yeltendiler. Bu ülkenin tarihinde çok kara geceler yaşanmıştır; 15 Temmuz ise kap kara bir gecedir. Kapkara gecenin sabahı elbette apaydınlık olacaktır. Her zorluğun ardından bir kolaylık mutlaka gelecektir, zira bu Rabbimizin bir vaadidir.

Devletimizin ve ordumuzun içerisine sızan ihanet çetesinin uzantılarının bu ülkeye yaşattığı acılardan birisi olan Uludere/Roboski faciası vardı. Ne zor günlerdi, ne acı günlerdi. Yürekler yanmış, annelerin gözyaşları sel olmuştu. O günlerde kutsanmış ve kutsallığı kendinden menkul sivil toplum kuruluşları ağlama nöbetleri tutmuştu. Asla samimi değillerdi, dincileri de dinsizleri de samimi değildi. Hepsinin tek derdi vardı: Buradan ben ne kopartabilirim? O malum ihaneti yapanlar gibi acıdan tatlı çıkartmaya çalışanlar da havalarını aldılar. Uludere/Roboski’yi gündemlerine alanlar, basın açıklaması yapanlar, kürsülerde atıp tutanlar, timsah gözyaşları dökenler samimi olmadığınız için millet duvarına çarpıp/çakıp duruyorsunuz. Beşiktaş ve Kayseri patlamasındaki şehitlerimiz, Fırat Kalkanı Harekâtı’ndaki şehitlerimiz sizin için bir şey ifade etmiyor mu? Gazze’de, Mısır’da köpek ölse bayraklarınızı alıp Selâtin camilerinin önüne koşuyorsunuz. Bir kez olsun bizim bayrağımızı alsanız ve şehitlerimiz için cami önlerinde devlet için, vatan için, bayrak için kürsülere çıksanız ya. Yok yok siz bunu yapamazsınız. Siz bu ülkeyi sevmediniz, sadece sövdünüz. Sövgü üzerine de bir tarih anlayışı, bir devlet anlayışı, bir bayrak anlayışı inşa etmeye çalıştınız. Kısaca siz sevmediniz. Zaten çok da önemli değil. Aynen başlığa aldığımız gibi “Mert sevsin namert sevmesin.”

Ömer Naci YILMAZ