Akıncılar Dergisi Türkiye'nin Güncel, Doğru ve Seviyeli Haber ve Bilgi Portalı
Hatırlayın bundan tam 8 sene önceydi. 2010 yılının sonlarına doğruydu. Tunus’ta 26 yaşındaki Muhammed Buazizi adındaki bir genç, pazar yerinde kendini benzin dökerek yakmış, ertesi gün de Tunus halkı sokaklara dökülmüş ve Arap Baharı’nın fitili yakılmıştı.
Halbuki olay bakın nasıl başlamıştı. 26 yaşındaki Buazizi, iş bulamadığı için pazarda sebze-meyve satarak ailesini geçindirmeye çalışıyordu. 17 Aralıktı. Zabıtalar tezgahının ruhsatsız olduğu gerekçesiyle Buazizi’nin tezgahına el koymaya kalktı. Buazizi direndi. Darbelere maruz kaldı, direndi ama en sonunda benzin dökerek kendini ateşe verdi.
Vücudunun büyük bir bölümü yanmıştı. Fazla dayanamadı 2 hafta sonra kaldırıldığı hastanede vefat etti. Tabi tüm Tunus halkı ayağa kalktı. Sokaklara döküldü. Protesto çok amaçlıydı. Halk işsizliği, gıda enflasyonunu, yolsuzluğu, ifade özgürlüğünün kısıtlanmasını dolayısıyla kötü hayat koşullarını protesto ediyordu. Olay tezgahtan dallanıp budaklanmış yukarıda saydığımız sebepler ülke sorunu haline gelmişti.
Hükümetle halk arasında çatışma çıktı. En sonunda da 23 yıldır iktidarda olan Zeynel Abidin Bin Ali ülkeden kaçmış, ülkenin ruh hali bir anda değişmişti.
Kıvılcım çakılmıştı bir kere. Tunus ile sınırlı kalmazdı bu hadiseler. öyle de oldu. Bu olaylar adeta bir domino etkisi ile diğer Arap ülkelerine de sıçramıştı. Orta Doğu’da ve Kuzey Afrika’da kısa sürede etkileri hemen görüldü.
Mısır’da 30 yıldır iktidarda bulunan Hüsnü Mübarek ve 42 yıldır Libya’nın başında bulunan Muammer Kaddafi iktidarı devrildi.
Mısır’da halkın oylarıyla seçilen ilk Cumhurbaşkanı olan Mursi, 3 Temmuz 2013’te Savunma Bakanı ve Genelkurmay Başkanı olan Abdulfettah El-Sisi’nin gerçekleştirdiği darbeyle görevinden uzaklaştırılmış ve tutuklanmıştı. Baharlar kışa dönmüştü. Mısır halkı ayağa kalktı. Bunun üzerine halkın üzerine ateş açıldı. İhvan Hareketi’nin önemli isimleri tutuklandı. Teşkilat yasaklandı. Böylelikle Mısır git gide Mübarek dönemine dönmeye başlamıştı.
Oradan yukarıya, Suriye’ye sıçradı Arap Baharı’nın kıvılcımları. Suriye’nin başında da Beşşar Esad vardı. Rejime karşı halk ayaklanmaları başlamıştı. Yine aynı oyun Suriye’de de oynandı ve Rejim, halka silah doğrultmaya başladı. Yapılanlar bununla kalmadı. Havadan ve karadan sivil halk katledildi. Milyonlarca insan Suriye’nin yaşanmaz bir hal alması nedeniyle topraklarını terk etmek zorunda kaldı.
Tabi bunlar ulus devletlerdi. Kurulmalarının üzerinden 100 yıl geçmişti. Sevr ile başlayan hikaye yeniden yazılıyordu. Yeni Dünya Düzeni dedikleri mefhum (kavram, tanım), bu devletlerin şekil değiştirmesiyle yeni bir hal alıyordu. Artık senaryo başka bir yöne akacaktı ama ulaşılmak istenen sonuç yine aynıydı.
Amaç AKDENİZ’di. Amaç Orta Doğu ve Afrika topraklarındaki zengin enerji kaynaklarıydı amaç deniz yollarına hakim olmaktı. 2011’den bu yana Orta Doğu kan gölüne çevrilmişti, bu doğru ancak siyasi gücüyle birlikte askeri gücünü de sağlamlaştıran Türkiye, özellikle son gelinen noktada Suriye’nin Kuzeyindeki azgın dalgaların biraz olsun normal seyrine dönmesini sağladı. Hem bölgede avantaj elde etti hem de sınırlarını dışarıdan koruma hedefini daha da sağlamlaştırdı.
Bugün bütün büyük güçler, bölgede, AKDENİZ’de. Aynı zamanda gözler KARADENİZ’de ve AVRUPA’DA. Karadeniz’de de Türkiye var. TÜRKAKIMI dolayısıyla Rusya ve Türkiye bir müttefik oldu Karadeniz’de. Hatta Putin dışarıdan dahil olmak isteyen bölge ülkeleri hakkında son kararı Türk Hükümetinin vereceğini söyledi. Bu Rusya’nın Türkiye’ye ne kadar önem verdiğini gösteriyor.
Şimdi bütün gözler Fransa’da. Oradan da Hollanda ve Belçika gibi ülkelere sıçradı kıvılcım. Tabi Fransa’daki olayların birçok nedeni söz konusu. Bunları da cumaya değerlendirelim…
Selam ve dua ile…
İBRAHİM YAVUZ
