Akıncılar Dergisi Türkiye'nin Güncel, Doğru ve Seviyeli Haber ve Bilgi Portalı
Buz gibi olmuş bir kahvenin verdiği tat gibiyim arkadaş. Her tarafım yalnızlık. Önüm, arkam; dostlarım ve arkadaşlarım… Ne tarafa baksam yalnızlığın varlığı…
Demirden bir yüz. Mahkeme duvarı derler ya, ,işte soğukluğunu oradan almış. Arkadaşlarımın gözlerinde, bir resim tuvalinde ya da halka açık kahvehanelerde bekler oldu yalnızlık…
Sanki kimsenin beklemediği bir anda, yolculuğa çıkacakmışım gibi bir his var içimde. Hani, her şeyi ardında bırakıp gitmek gibi… Ama ne bir hareket, ne de bunu tetikleyecek bir enerji var bedenimde. Bununla birlikte, yalnızlığın sesi kulaklarımda yankılanıyor gibi. Bir yanım özlemle, bir yanım sahipsizlikle dolu… Ney gibiyim. Birisi üflese, davudi bir ses ile yankılanacağım gökkubbede.
Sokaklardaki insanlara bile isteye, çarpa çarpa yürüyorum, hatta bazen minibüs şoförleriyle de konuşuyorum. Tanımadığım insanlarla sohbet ediyorum, evsizleri evimde ağırlayarak acılarına ve sevinçlerine ortak oluyorum… Ama geçmiyor yalnızlık.
Üstümde de bir o kadar bıkkınlık. Çöküyor üstüme mavinin karanlık tonu. Hava açık, güllük gülistanlık, ancak bendeki yalnızlık, hiçbir sözlükte anlam bulamıyor kendisine…
Dostlarımdan birisiyle konuştum geçen gün. Bana:
* “Yalnızlık en değerli hediyedir.” demişti. Sebebini sorunca da:
* “Kainatın sahibi de yalnız, bilmiyor musun?” cevabını vermişti.
İçimdeki dertler, hüzünler sanki bir buzdu da, bu buz bir sözle eridi… İçimdeki ateş, bir kül iken bir güle dönüştü. Gözlerim bu kez yaşla değil, sevinçle doldu. Odam cehennem çukuruydu, cennet bahçesi oldu…
Ne kadar şerefli bir unvandı bu, aynı bir şeye sahip olmak Allah ile.
Nefret ettiğim yalnızlık, bir aşka dönüştü bende. Allah’ı tanıma ve bilme aşkına…
