BİR LAİK KEMALİST’İN KÂBUSU

 

Bayramlaşmak için ülkesine dönen Suriyeliler..

Türkiye İran ve Rusya’nın sağladığı çatışmasızlık bölgelerine yerleşerek geri dönmeme kararı alırlar.

Bunu haber alan ve Türkiye’deki kamplarda kalan diğer Suriyeliler de bu muştulu haber üzerine tası tarağı toplayarak o bölgelere akın ederler.

Derken

Haber kulaktan kulağa yayılarak kampların dışında kalan Suriyelilere de ulaşır.

Halep harap olsa da çarşıları yavaş yavaş açılmaya başlamıştır.

Halk bütün gücüyle HALEP’İ ayağa kaldırmaya çalışırken yurt dışında bulunan Suriyeliler kafileler halinde ülkelerine dönmeye başlarlar.

Bu manzara karşısında

Laik Kemalist öyle bir neşelenir ki, neredeyse 32 dişi görülür.

Ancak

Tam o anda TV ekranlarına bir haber düşer.

Myanmar (Burma) hükumeti ülkesinde yaşayan Rohingya (Arakan) Müslümanlarına öyle bir şiddet uygular ki, neuzü billah.

Budist askerler Müslüman köylerini basar evleri yakar yıkar. Çoluk çocuk genç ihtiyar demeden önlerine çıkanı katlederler.

Kaçanlar denizde boğulur.

Bangladeş’e Kendilerini zar zor atabilenler.. tel örgülerle çevrilmiş kamplarda çok kötü şartlarda geri kalan hayatlarını sefil bir şekilde sürdürür.

Bu katliama başta BM olmak üzere tüm dünya sessiz kalır.

Kukla İslam ülkelerinin liderleri de aynı şekilde sessiz kalır.

Nasıl olsa Müslüman kanı dökülüyor; kim arayıp soracak.

Avrupa

Amerika ve Hindistan’ın ise bu katliam canlarına minnet… Birkaç milyon Müslümandan daha kurtulmuş oluyorlar.

 

Tam bu sırada

Cumhurbaşkanı

Biçare Arakanlılar için

Suriyelilerden boşalan kamplara bir miktar mülteci alabileceğini açıklar.

 

Bu haber üzerine bizim Laik Kemalist

Yatağından öyle bir sıçrar ki, neredeyse yere düşüp ayakcağızını kırayazdı.

Sağına soluna bakındı.. TV kapalı.

‘’Oh! yarabbi şükür kabusmuş..’’ deyip ellerini yüzüne sürdü.

İçinden

‘’Bu Tayyip de ne yapmaya çalışıyor böyle yaw… Tam Suriyelilerden kurtulmuşken başımıza Araban mıdır Arakan’dan mıdır her neyse.. kaçan çulsuz insanları başımıza saracak. Şükür ki, rüyaymış.’’

Sabahleyin işe giderken

Hanımına

Kapının önüne bir tas su koymasını tembihledi.

Yazıktır

Bu yaz gününde kedi köpekler susar dilleri yok söylemeğe.. içip ferahlasın hayvancağızlar.

O gün

İnsani görevini yapmanın mutluluğu içinde

Şoförünün kapısını açtığı arabasının arka koltuğuna gömülerek

Beşuş bir çehre ile işyerine giderken kendi kendine şöyle mırıldanıyordu:

‘’Herkes benim gibi ‘insani görevini’ yerine getirse dünyada zulüm namına bir şey kalmaz’’