Akıncılar Dergisi Türkiye'nin Güncel, Doğru ve Seviyeli Haber ve Bilgi Portalı
20. yüzyılın ilk yarısı hatırlamak istemeyeceğimiz acı tecrübelerle doludur… 1. Dünya Savaşı’nın nedeni bizzat bizdik. Batı artık her şeyini kaybediyordu. Öyle, tarih kitaplarında anlatıldığı gibi değildir hadise. Avrupa, Sanayi Devrimini gerçekleştirmişti belki ama 20.yüzyılın Avrupa Sanayisinde kömür işlevini yitiriyordu. Fabrikaların bacalarının tütmesi için yeni enerji kaynaklarına ihtiyaç vardı. O da petroldü. Petrol de Osmanlı coğrafyasında ganiydi. Emperyalistlerin temsilcileri küçük çaplı bir araştırma yaptılar coğrafyada. Baktılar gördüler ki bölgeden adeta petrol fışkırıyor. Yeni adres belli artık. Bu bölgenin ele geçirilmesi, petrolün buradan taşınması gerekliydi. Bölgenin istikrarsızlaştırılması gerekiyordu. Bunun için de çıban başı olarak gördükleri Osmanlı’nın tasfiye edilmesi, param parça edilmesi gerekiyordu. İşte 1.Dünya Savaşı bizzat bizim için bu nedenle çıkarılmıştı… Aklı sıra bir taşla iki kuş vuruyorlardı. Hem İslam’ın hamisi Osmanlıyı parçalıyor hem de bölgenin zenginliklerini gasp ediyorlardı… Devam…
Savaştan sonra darmadağın bir ülke kaldı geriye. Anadolu’ya sıkıştırıldık, hapsedildik. 14 milyon insan kalmıştı. Sekiz buçuk milyonu kadındı. Kalanların çoğu da yetim, öksüz insanlardı. Bu enkazdan sonra artık Irak’ta neler oluyor bizi ilgilendirmiyordu. Suriye’de neler oluyor bizi ilgilendirmiyordu. Bize uslu durun diyorlardı, oturun oturduğunuz yerde diyorlardı. Bu hal içerisinde cumhuriyeti kurduk. O günün şartlarında çok sevindik cumhuriyeti kurduğumuz için. Bu sevincimizde haklıydık. Çünkü gücümüz yoktu. Bitmiştik. Yalnız burada şunu da belirtmeden geçmeyelim: Cumhuriyet; Laik atak, gerçek manasının dışında kullanılan Cumhuriyet sevicilerinin Osmanlı’dan kurtulduk, batmış, geri kalmış, çağ dışı Osmanlı’dan kurtulduk demek değildir. Cumhuriyet o günün Türkiyesi içerisinde kurmamız gerekin bir sistemdi. Bunu yapmak gerekiyordu. Çünkü Batı’ya yaraşmamız gerekiyordu. Batı’nın bizi alkışlaması gerekiyordu. Öyle de oldu.
Cumhuriyeti kurduk, inkılaplarımızı yaptık! Batı da bize aferin dedi. Şöyle adam olun, uslu durun durduğunuz yerde. Siz bizim artık ileri garnizonumuzsunuz dediler. Biz de bu reçeteye harfiyen uyduk. Her ne yapıldı ise 1923-1950 yılları arasında tek parti olarak faaliyet gösteren CHP döneminde yapıldı. CHP dönemindeki 27 yıl boyunca halka adeta zulmetti. Cumhuriyet yönetimi altında, demokrasi jargonu altında, Jandarma dipçiği altında bir Türkiye yönetimi söz konusuydu. CHP dönemi tek parti dikteliğinin en sert şekilde uygulandığı dönemdi.
O dönemde dış medyada Türkiye’nin Cumhuriyet, demokrasi yönetimi hakkında hiç de iyi şeyler söylenmiyordu. Hatta hal öyle bir durum almıştı ki, diplomaside “TÜRKİYE CUMHURİYETİ” ibaresi dahi kullanılmıyor, “KEMAL”İN ÜLKESİ” kullanılıyordu. Bu da CHP’nin kurucu başkanı ve Cumhurbaşkanı Mustafa Kemal’in canını çok sıkıyordu. O zaman bir şeylerin yapılması gerekiyor, Batı’nın gözündeki bu algının ortadan kaldırılması gerekiyor, demokratik bir Türkiye görünümünün dış medyaya karşı oluşturulması gerekiyordu.
Bunun için adım atıldı. Çok partili siyasi hayata geçiş dönemine gidildi. Batı’ya Türkiye’de çok partili bir sistem varmış görünümünün ilk adımı olarak Terakkiperver (İlerici) Cumhuriyet Fırkası kuruldu. Partinin kurulması sonucu durum öyle bir hal aldı ki hiçbir şey beklendiği gibi olmadı CHP açısından…
(Devamı cumaya)…
İBRAHİM YAVUZ
