DÜNYA MI DEĞİŞTİ YOKSA BİZ Mİ DEĞİŞTİK?

Eskiden evler dardı, gönüller ise çok geniş… Küçücük evlerde birçok misafir görürdünüz. Kaç ay oldu evinizde misafir ağırlamayalı hiç düşündünüz mü?

Eski evler kerpiçtendi; insanlar ısıtmak için odun, tezek yakarlardı, fakat onlar  güleryüzlüydüler. Şimdi evler betonarme ve doğalgaz ile kolayca ısıtılıyor da, soğuk simalı insanların buz tutmuş kalplerini ısıtmak ne mümkün! İnsanlar analarını evlerine koymayacak kadar betonarme bir gönüle sahip olmuş.

Eskiden siyasiler, idareciler gelince kahvehane önünde oturan insanlar ayağa kalkarlardı; çünkü o saygın insanlar ümmetin bir evrakına abdestsiz imza atmazlardı. Şimdikilerin hepsi değil ama birçokları ziyaretçisini saatlerce kapısında bekletir oldu. İçeri aldığı zaman da o kişiyi, “zamanım yok, lütfen çok kısa konuşun” diye ikaz ederken, lüks otellerde yemek masasında veya yaş pasta başında saatlerce laklak ederek zaman öldürdüklerine şahit olanlardan birisiyim.(Tabi ki hepsi böyle değil, vicdanına hesap vererek yaşayanlara saygılıyız)

Eskiden hafızlar-hocalar yoldan çıkmışların, gaflete düşmüşlerin yola gelmesi için mesailerini harcarlardı. Şimdi ise kafası ilimle dolu olanlar fırsat buldukça içi boş topun peşinde koşar oldular.

Eskiden cemaatler camileri doldurur, hatipleri beklerdi; şimdi ise camilerde hocalar konuşuyor, fakat cemaatı bulmak ne mümkün!.. Pardon yanlış yazdım, vaaz eden hocaefendileri de görmek mümkün olmuyor; çünkü merkezi sistem denen bir illet bu milletin başına bela edildi.(Bilmiyorum bu sesimi Diyanet İşleri Başkanımız, Sn. Numan Kurtulmuş Bakanımız duyar mı? Şu merkezi ezanı, merkezi hutbeyi, merkezi vaazı bu ülkeden kaldıran olursa ömrüm oldukça ona dua ederim. Allah aşkına hocalarımızı pasif hale getiren bu illeti kaldırın ne olur!)

Nereye gitsek herkes aynen benim gibi “eskiden şöyle idik, şimdi böyle olduk” diyerek başlıyor anlatmaya…

“Dünya mı değişti yoksa biz mi değiştik?” diye kendi kendime sormadan edemiyorum.

Oysaki güneş yine doğudan doğuyor, batıdan batıyor…

İnsan yine anadan doğuyor, toprağa gömülüyor…

Yağmur yine buluttan geliyor, denizlerde buhar olup semaya çıkıyor.

Hayat herşeyi ile aynı… Demek ki değişen biz olmuşuz…

İmkanlar çoğaldı, ama tembellik arttı. İhtiyaçlar değil, ihtiraslarımız bizi borç batağına sokar oldu.

Okuyan-yazanlar çoğaldı fakat camilerimiz bomboş…

İmam-hatipler, ilahiyatlar, cemaatlere mensup insanlar arttıkça, sabah namazı camiler boşanır oldu. Sabah namazlarında bırakın otuzu, kırkın altında insan göremez olduk.

Hele gönülleri yaralayan tesettür konusu ile ilgili bir şey yazmak istemiyorum.

Çok değiştik dostlar, çooooook… Bilmem bu gidişat ile nereye gidiyoruz?

Biz yedi düvele silah gücü ile değil iman nuru ile karşı koyan ecdadın torunlarıyız; çünkü onlara bizim göremediğimiz yardımlar geliyordu. Bu kadar düşmanı olan bir millet nasıl böyle gaflet sarhoşu olur? “Görünmeyen o ordular acaba bizlere de yardım ederler mi?” diye hiç düşündünüz mü?

“Ey iman edenler! Allah’ın size olan nimetini hatırlayın; hani size ordular saldırmıştı da, biz onlara karşı bir rüzgâr ve sizin görmediğiniz ordular göndermiştik. Allah ne yaptığınızı çok iyi görmekteydi.” (Ahzab Sûresi, ayet 9)

Ben de çok tuhaf insanım… O eski insanlar geceleri teheccüd namazına kalkarlardı, ben ise uykum kaçınca yazı yazar oldum. Allah şahit, Rabbime karşı olan sorumluluğumu azaltmak için bu satırları karalıyorum.

Selamlarımla…

Geylani Akan