Cevapsız Sorular

 Gurbet Ege

Gece vakti yine İzmir’de sessiz bir gece

Balkonda oturmuş kahvemi yudumluyorum

Bir yandan da ayın muazzımlığını seyrediyorum.

Kahvemin kokusuna eşlik eden rüzgar,

Kulağıma eskileri anımsatan bir melodi gibi.

Ne vakit seyretsem gökyüzünü,

Yüreğimi sızlatan anılar düşer hatırıma,

Bazen ağlatır bazen acı bir gülümseme bırakır.

Rüzgarın anılarıma götürdüğü melodiye

Fikret Kızılok’un eseri eski model bir araban eşlik etti.

“Bu kalp seni unutur mu?” diyordu,

Sahi kimleri unuttu kalplerimiz,

Kimleri unutabildi?

İzmir’e soruyordum cevabını bilmediğim soruları,

Cevabı belki onda saklıdır,

Gezdiğim sokaklarında,

Mutlu anlarımı ölümsüzleştirdiğim karelerinde,

Belki de saatlerce derdimi dinleyen sahilinde saklıdır.

Kahvemin dumanı dağılırken kokusuyla,

Ben de kayboluyordum hatıralarda.

Gülümseten hatıraları olur insanın,

Öyle olması gerekir, kuralı budur.

Lakin benim hatıralarım sızlatır,

Ürkek bir çocuk gibi kaybolduğum hatıralarda,

Sadece hüzün vardı.

Sokaktan gelen sesler çekip aldı hatıralardan,

Çok tuhaf gelir bazen bana hayat,

Herkesin farklı farklı hayatları ve yaşamları vardı.

Kimisinin kalabalık mutlu ailesi vardı,

Kimisinin sadece yaşlı bir köpeği.

Benim hayatımda ise eski bir daktilom,

Koca ihtiyar kitaplığım ve kitaplarım.

Vazgeçilmezimdir kitaplarım ve İzmir,

Bu dostluğu insanlarda bulamadığım için sanırım,

Hayatıma kimseyi almadım,

Bana İzmir ve kitaplarım yetti, yetiyor.

Rüzgarın melodisine bir anda yağmur sesi katıldı,

Hafif hafif çiseleyen yağmurun kokusu,

İzmir’i yavaş yavaş sarmaya başlarken,

Cevapsız sorularıma geri döndüm.

Birer birer kayboldu

Yağmurlu ve serin gecede,

Cevaplarının sır gibi saklı olduğu,

Her karesine ayrı ayrı İzmir’in.

GURBET EGE

İman ve Huzur

Hayatımda düzenin “d” si bile kalmamıştı,

ne zaman uyuduğum, ne zaman uyandığım,

ne yediğim, ne içtiğim belli değildi.

Gezdiğim yerler, hayatıma ne zaman girdiği belli olmayan insanlar, sabah evlerinde uyandiğim ama daha önceden hiç görmediğim ve orada tanıştığım kız arkadaşlarım.

Ben ne hale gelmiştim?

Kendimi kaybetmiştim, bir yoldaydım ama sonunun meçhule gittiği bir yoldu.

O sabah yine karamsar bir güne başlamıştım, çevremde gelişen her olayı olumsuzluğa yoruyordum. Kendimi bir an önce dışarı atmak istiyordum, elimi yüzümü yıkadıktan sonra kendimi dışarı atmayı başarabilmiştim.

Kısa bir süre sonra en çok huzur bulduğum yere varabilmiştim.

Sahil kenarını araba, otobüs ve en önemlisi insan seslerinden mahrum bir ortama sahipti. Sadece dalgaların sesi denizin kokusu ve güneşin hoş görüntüsü vardı.

Denizin sesi kendini rüzgarın hafif esintisine bırakıp yüzümü okşuyordu, muazzamdı.

Huzur olarak tanımladığım ortam dalmışken uzaktan bir ses duydum, ezanın sesini.

Az önce muazzam dediğim ortam muazzamlığını asıl şimdi kazanmıştı, denizin kokusu dalgaların sesi güneşin görüntüsü ve ezan. O kadar huzurlu bir etkisi vardı ki etkisine dalıp gitmiştim.

Ezan bittikten sonra kendimi sorgulamaya başladım, bu düştüğüm durumun nedenini anlamaya çalışıyordum huzuru neden kendime zarar vererek arıyordum ki, huzura bu kadar kolay ulaşabiliyorken neden kendimi böylesine yoruyordum.

Kendime sordum;

“Neden?”

GURBET EGE

İZMİR

Bir pazartesi gecesiydi,

Yine İzmir sahildeyim o gece

Yıldızlar yine muazzamlığıyla sergiliyor

Denizin dalga sesi kulağıma fısıldıyor,

Rüzgar yüzümü okşuyor.

Dalga sesine karışan değişik duygular,

Bir yanda gülüşler, bir yanda hüzünler.

Benimde karışan duygum hüzünlerim olacaktı o gece,

Kayalıklara oturdum ve denizi izlemeye başladım.

İzmir’in en sevdiğim yanı buydu sanırım, sahili.

Heybemdeki tüm hüzünlerimi bırakıyorum sahile,

Heybetli dalgaları onları alıp götürüyor, uzaklara.

Hani bir dostunuz olur ya gece gündüz gözetmeksizin sizi dinler, işte ben bu muazzam sahili koca yürekli bir insana benzetiyorum, kalbi şevkat ve sevgiyle dolu bir insana, bazı zamanlar hatta çoğu zaman İzmir’in insanlarından kaçıp sahile gidiyorum o benim dostum.

İnsanlardan göremediğim şevkati denizin dalgalarının sesinde, rüzgarın yüzümü okşamasında buldum.

Haftanın her günü her saati gecenin bir yarısı olsa bile yüreğimde biriken tüm kırgınlıklarımı hüzün ve sevinçlerimi dinler.

Heybemdeki hüzünlerimi birer birer dökmeye başladım yine o gece,

Omuzlarımı sızlatan yük haline gelmişti şu heybe.

İnsanlara karşı, dünyaya karşı, anlaşılamamaya karşı sustuğum her bir kelime her geçen gün daha ağırlaşan bir yük.

Gözyaşlarım da eşlik ediyordu geceye.

Her bir yaş ayrı bir mısraydı, yüreğimden gelen.

Ve mısralar dizildi geceye yıldızlar gibi…

GURBET EGE